Wieża ciśnień

Zbudowania w 1895 roku na ówczesnym Przedmieściu Garncarskim. Dzięki niej Ełk otrzymał nowe ujęcie wody, która popłynęła do mieszkań. Było to wielkie osiągnięcie cywilizacyjne.

Ujęcie wody znajdowało się w lesie, około czterech kilometrów od miasta. Z sześciu studzien głębinowych woda płynęła do zbiornika retencyjnego skąd rurami tłoczono ją do wieży ciśnień. Tu znajdował się zbiornik, z którego woda pod odpowiednim ciśnieniem płynęła do ełckich mieszkań. Sieć wodna liczyła około 30 kilometrów. Ełk zużywał wówczas około 2 milionów litrów wody. Dziś, dużo większe miasto, zużywa około 12 milionów litrów wody.

Sama wieża stała się jedną z najładniejszych i najbardziej charakterystycznych dla Ełku budowli. Obecnie stanowi jeden z architektonicznych symboli miasta.

Wieża jest budowlą pięciokondygnacyjną, z otynkowaną pierwszą i drugą oraz piątą kondygnacją. Kondygnacje druga, trzecia oraz czwarta i piąta rozdzielono kordonowym gzymsem arkadowym. Pierwsza i druga kondygnacja rozmieszczone zostały na planie ośmioboku. Są one boniowane, z drzwiami umieszczonymi w masywnym portalu uskokowym. Wieża została nakryta dachem kopulastym z lukarnami i latarnią.

Dziś wieża ciśnień jest wyłącznie atrakcją turystyczną. Znajduje się w niej placówka o nazwie „Muzeum Kropli Wody”. Nazwa nawiązuje do dawnej funkcji wieży. W jej wnętrzu można zobaczyć szereg eksponatów związanych z przeszłością miasta i regionu. Z wieży roztacza się piękny widok na miasto i okolicę. Dzięki nocnemu oświetleniu obiekt wygląda atrakcyjnie również po zachodzie słońca.

W wieży ciśnień ma swoją siedzibę Stowarzyszenie Mniejszości Narodowej Niemieckiej „Mazury”.

(na podstawie Ścieżki dydaktyczno-turystycznej opracowanej przez Kazimierza Bogusza)