Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa

Pierwszy ełcki kościół nosił wezwanie św. Katarzyny. W XV wieku istniała w Ełku parafia katolicka, której proboszcze był w latach 1472-1473 był Paweł. Podczas reformacji Ełk przyjął luteranizm i kościół służył wspólnocie ewangelickiej. Murowana świątynia zbliżona pod względem architektonicznym do współczesnej wzniesiona została w tym miejscu w latach 1847-1850.

W czasie I wojny światowej uległa zniszczeniu na skutek działań wojennych. Odbudowano ją w latach 1920-1925 w stylu neogotyckim. Budowla z cegły posadowiona na fundamencie z kamieni polnych. Świątynię zbudowano na planie wydłużonego prostokąta. Świątynia posiada trzy nawy. Od wschodu do korpusu budowli przylega pięcioboczne prezbiterium, zaś od południowego-zachodu zakrystia. Od zachodu do korpusu przylega kwadratowa w planie wieża, zwieńczona dzwonnicą. Do wieży dodano dwie podcieniowe kruchty. Po II wojnie światowej kościół przekazano katolikom.

Placówkę katolicką ku czci Najświętszego Serca Pana Jezusa erygował tu 20 listopada 1946 roku administrator apostolski bp Teodor Bensch. Została ona przekazana księżom kanonikom regularnym.

(na podstawie Ścieżki dydaktyczno-turystycznej opracowanej przez Kazimierza Bogusza)

Fragmenty do czytania

Kościoły po wojnie w relacji Jarosława Kamińskiego

Katolicy przejęli duży kościół w 1946 roku. Bo mały kościół już był, ten gdzie katedra, bo to był katolicki, pamiętam, tam „dojcz katolicy” chodzili. Natomiast ten to był protestancki. Miał galerię taką i krzyż miał i był zegar, wszystko było. To było nienaruszone. No i oczywiście bardzo ładnie wymalowane. Miał także drewniane boazerie. To widać było, że protestancki był, ale duży był kościół. Ale tu Niemcy wszyscy protestanci byli, nawet i z tych Mazurów było bardzo dużo. No ale był pusty, dlatego go przejęli katolicy.